دو.. دوســـــ.. دوسه تومن پول داری؟! :-"

مـن بلد نیستم ساده بگویم دوستت دارم! یعنی حتی سخت است برایم گفتن دوستت دارم!
راستش را بخواهی من خیلی چیز ها را بلد نیستم! من بلد نیستم لاک بزنم، بلد نیستم خودم را برایت لوس کنم، بلد نیستم "لیدی" باشم و دامن و پیراهن های گل گلی بپوشم! شانه موهایم را چندین روز است که گم کرده ام و حتی با شال سر کردن هم رابطه ای ندارم! معمولا حوصله آرایش ندارم و وقتی از خانه می روم بیرون می توانی حدس بزنی یک راست از تخت خواب آمده ام! {با فاکتور گرفتن از خودکار ِ مشکی ای که همواره پشت گوشم پیدا می شود!}
کاملا رک و واضح می گویم خوشگل هم نیستم! بانمک هم نیستم! ملوس همینطور!

من بلد نیستم در جواب ِ درخواست های "چشم" بگویم و به پروپایت بپیچم..! بلد نیستم مانند ِ یک دختر ِ عاشق پیشه نگران از بیست و چهار ساعت بیست و دو ساعتش را به سیگار ِ در دستت و مقادیر فنجان قهوه هایت گیر دهم..! راستش را بخواهی دختر ِ خوبی هم محسوب نمی شوم، چراکه به موارد مذکور یحتمل بیش از خودت علاقه مندم..!

در این سن و سال به عروسک هایم و عروسک بازی علاقه خاصی دارم.. یعنی حتی بلد نیستم ادای آدم های عاقل و بالغ را درآورم! شب ها خرس ِ اورانوس نامی را کنارم می خوابانم و در طول روز همواره مشغول صحبت و پرواز با فرشته ای با بال های طلایی رنگ هستم!
 

موجود ِ باحال و کول ــی هم محسوب نمی شوم! به قول ِ معجزه جانم فاز ِ معلمی و آموزگاری خاصی در وجودم پیدا می شود که باحال بودن پیشکش، ضدحال ِ عظیمی است! از مثال های واضح و آشکار ِ ضدحال های رفتاریم، فحش ندادن و خب قابلیت چندین و چند ساعت سخنرانی من باب فمینیسم و ادیان الهی و بد بود جک های قومیتی را می توام نام ببرم! {لازم به ذکر است که ما تلفات هم سر این صحبت های من در این موضوعات داشته ایم!}

 

من ساعت سه صبح هوس پیاده روی می کنم، یا در همان ساعت مذکور یکهو دلم رژ ِ قرمز می خواهد و یا ممکن است دلم بخواهد و بروم در خیابان اولین نفر را که دیدم دستش را بگیرم و آرزو کنم به تمام آرزوهایش برسد! در اکثر مواقع روی جدول کنار پیاده رو راه می روم، یا از این سنگ روی ان سنگ می پرم.. حلاصتا نتیجه اخلاقی این پاراگراف، من آدمیزادوار هم رفتار نمی کنم!

من خیلی چیز ها را بلد نیستم.. از دیدگاه جامعه عیب های زیادی دارم.. عجیب غریبم، کمی خل هم میزنم گاها!

و هنوز هم..

نمی فهمم چگونه دوستم داری..!