بعدازظهر ها، کـسی ماه را خاموش می کند...

بــرزخــی است میــان لحظه های خواب و بیــداری،
اکوی کهنه ی صدایش تکرار می شنود و تو
خیره به لب هایش
چه می گفت؟
 

می شنیدی،

می شنوی...

اما از درکت خارج است...

و پلاکاردی داغ شده از آفتاب ِ ظهر ِ ساکن ِ تابستان،

در پس ِ خاربن های جولان دِه در پَس کوچه های مست ِ ذهنت،

"گنجایش تمام شده است..."

 

تصویر را می دیدی...
چشمان ِ تب دارت می بینند چهره اش را...

اتاق را...

اما این سایه ها چیستند؟

سایه هایی که پشت ِ پنجره آفتاب می گیرند...

 

بــا هر دَم و بـــازدم،

سکون ذرات ِغبار معلق را بر هم می زند...

و تفکر حول نیستی مطلق،

چرا هیچ نویسنده ای از رقص غبار ننوشت؟

 

دستانت را به دیوار می کشی،
تــعــادل گرمایی کاربردی ندارد دیگر...

گرمای بیمار گونه دستانت را
این دیوار ِ یخ ِ سفید از بین نمی برد...

 

دیوار ِ ساکـــت ِ ســفــیدی که

زیـــرنور چــراغ،

موج مــی زند...

 

در کویــر ِ نامتناهی اتاق،

صدای بـــــاد می پیچد...

 صدای بادی که که از زمزمه های نامفهوم،

خنجر می خورد...

 

و تـَـرَک های هوشیاری ات،

تــَـرَک های افکارت...

بیشتر از ترک هــای زمین ِ این بیایان...

عمیق تر از ترک های لبانت...

فراتر از تـرک های قلــبــت...

رقــص در پــاریــس

مـــثـــلا مـــی توانی مـــن را تصور کنی که بـــا هـــمـــین کــفــش های پـــاره DC، ژاکــــــت ِ مــشکـــی ِ I lOve paris  ِساییده شده و پوســیــده ام از روی سـنـگ فرشی بـه دیـــگـــری می پـــرم و ســایه ام را دنبال می کنم...

بـــی خــیـــال...
        عـــلـــاف وارانــــه...
                         گــــُـــــم...
                            بــــی نـــــــــام...
                                       بــــی نـــشـــان...
                                                    خـــــســــــته!


مــثـــلا می توانی مرا تصور کنی که سایه ام در پـس تاریکی ابر هـا محو می شود، آرام آرام این باران تند پاییزی شروع می شود و من، با کلاه ژاکت روی سرم از زیر چــتـــر ها جا-خالی می دهم...

دست هایم را باز کرده ام روی بلوک های کنار ِ خیابان می دوم و تــک تـــک کــافــه ها را با مردمی که می دونــــد تا به خانه برسند و چتر هایی که به سرعت باز می شوند پشت سر می گذارم...

مــــن  کنار ِ ســـن پرواز می کنم...

مثــلا می توانی مرا تصور کنی کـه مودبانه از خودم تــقــضــای رقص می کنم و با ناز به خودم جواب ِ مثبت می دهم و دست های خودم را می گیرم و می رقصم تــــا موهایم زیر بــــاران خیس خیس شوند...

مــــی رقصم تــــا بـــه نـــفس نـــفس بیفتم...

مـــی رقصم تا پاهایم درد بگیرند و من کفش هایم را دربیاورم و روی نیمکت های زیـــر ِ ایــفــل دراز بکشم تا برخورد باران به صورتم را حس کنم...

و مـــوسیـــقـــی برخورد تک تک قطره ها با برگ های زرد و قــرمــز ِ پاییزی...

ناگهانی بلند شوم، بند کفش هایم را به هم ببندم و دور گردنم بیندازم و بــــا جـــدیــت رو به آسمان بگویم:
-همراه رقص که قحط نیست!

و مــن،
می رقصم با آسمان و زمین...
مــــی رقــصــم با باران و امـید...
مـــی رقــصـم با بــــاد و خـــــاک...
من مــی رقـصـــم بـــــا روز و شـب...

من.. در اوج تنهایی با جهان می رقصم...
و می توانی تصور کنی مثلا...
من این جهان را به رقص در میاوَرم! :)

+Indila - Derniere Dance