زیـــرِ نــــور ِمــــاه

زیـــرِ نــــور ِمــــاه

زیـــرِ نــــور ِمــــاه

۲ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «آزادی» ثبت شده است

سقـــوط به آســمان، برای رسیدن به مــاه..

رانــو زده بود، پشـــت به جهان.. پشت به مــا.. پشــت به نـیک و بـد روزگار.. پشــت به همه این اتخاب های لعنتی.. دستانش روی خاک.. انبوه موهای بلندش صورتش را پوشانده بود.

من که می دانستم.. من خبر داشتم از آن برق تسلیمی که سعی داشت در آن چشمان دوست داشتنی قهوه ای رنگش پنهان کند..

 

- من خسته ام... خسته ام از این همه ممنوعه ها.. از این همه انجام نداده.. تمام این کار های انجام نداده پشت ذهنم درد می کند! مــی فهــمی؟!

- مــی فهمم.. ولی زود تسلیم شدی دختر جانم.. زود تصمیم گرفتی رهایمان کنی..

 

 

نه دستانش مشت شده و نه سینه اش جایگاه خـشم بود. در نهایت پس از این همه جــنــگ فقط انـدوه مانده بود..! عـقـب نشینی ای در اوج قدرت..! خبر داشت از مـوج ِ کشنده ای که به سمتش می آمد.. بر نمی گشت نگاهش کند.. چه شد آن همه جرئت معجزه ی من؟! از مرگ نمی ترسی.. اما.. چرا در چشمانش نگاه نمی کنی؟

 

- دختـر جانم.. جای ِ خونین ِ بال های من هم تیر می کشد.. گه گاهی نفس را می برد.. گاه چشمانم را سیاه می کند..
شاه پر ِ پاره پاره ای را به یادم مـی آورد..

 

فــقـط لحظه ای نگاهم کرد. فقط لحظه ای.. و من می دانستم که من.. هر چند ناتوان.. آنجا نخواهم ایستاد..

 

- دختر جانم.. من.. قول می دهم.. بال هایت باز می گردند. روزی از خواب بیدار می شوی و می بینی سر جایشان هستند. دختر جانم امید داشته باشه..

امید واپسین سلاح ماست. امــید آخرین خط ِ دفاعی ماست. دختر جانم.. گفتم برایت که.. اول فقط شاه پرم را بریدند.. اما بال طرح ِ پرواز و پرواز، نشانه امـــید بود.. همیشه از امید می ترسیدند.. و بال هایم.. بال هایمان..
دختر جانم.. فدای سرت که بال هایت را بریدند.. که از پشت ِ این میله های شیشه ای دنیا را نگاه می کنی..

طوفان و بغض و باد و اشک و باران را می بینی.. از پشت ِ شیشه.. و جهان دورتر از آن است که لمسش کنی..

دختر جانم.. فقط امید مانده.. امید!
 

هیچ چیز در چنته نداشتم.. هیچ جادویی.. هیچ سخنرانی ای.. هیچ سپری برایت عزیز دلم.. هیچ کس نبود، جز من..! هیچ راهی نبود؛
جز من!
و باز هم از آن سکوت های لحظه آخری، سکوت.. فریادی.. چشمان مبهوتت.. رضایتم.. و نور سفیدی که می درخشید..



_
به آسمان خیره بود..
پیرامونش آجر های خاکستری روی هم،
بالا می رفتند..
بالا و بالاتر..
به سقف آسمان می رسیدند..


به آسمان خیره بود،
از پشت سـقفــی که نگذاشته بودند!
شکنجه ای دردناک،
بی پایان..
تا به ابدیتش..
رهایی،
چه نزدیک بود..
پرواز چه دور..

هیچ نردبانی نبود و هیچ جاده ای ختم نمی شد،
به ماه..


تمام عمرش،
در انتظار نشسته بود..
در انتظار بال هایی که هیچ گاه..
قرار نبود..
دوباره باز شوند.
_

قــاصدک ِ سیـــاه

- بـــدو! فــقــط بـــدو!


مــــــرا با خود مــی کشید و با سرعت باد می دوید. چرا در صـدای ِ محکم ِ بــم ِ مردانه اش ذره ای نگرانی آشکار نبود؟ چرا تنها نفس نفس زدن ِ ناشی از مدت ها دویدن نشان می داد برای جانش می دود؟ دلـــم می خواهد بار دیگر ببینمش و بپرسم:

- آخر مـَــرد، مـَـگــَـر بچه بازی بود؟!

 

آنــان با آن لباس های ســبــز و مشکی پا به پایمان می دویدند. تــهــدید می کردند، هــشــدار می دادند، وعده می دادند.
مـــــی گفتند اگر بر جایمان بمانیم، به نفع خودمان است. دروغ می گفتند!

و خودشان هم خوب می دانستند. می گفتند اگر نایستیم شـلیک می کنند. فکر می کنید این هم دروغی بیش نبود؟ اشتــباه می کنید.. حقیقت برنده تر از نگاهش آن هنگام که من کم می آوردم به ما ضربه می زد. از تعقیب و گریز خسته شده بودند.. به اندازه کافی با شکارشان بازی کرده بودند، حوصله ـشان سر رفته بود و ما.. خطرناک تر از آن بودیم که آزاد بگذارنمان.

پای من دیگر توان دویدن نداشت و او با هر نفس مرا بیشتر می کشید. می خواستم ســرش فریاد بزنم که آخر مگر نمی فهمی؟ پایان ِ این فرار ِ نافرجام، خاک است! چند ثانیه دیگر بقیه لباس سبز ها می رسند. و آن ها مسلما پیاده نخوهند بود تا دنبال ما بدوند. و آن ها درنگ نخواهند کرد.. بی تامل تمام ـــمان می کنند.

خون در رگ هایم خشکید. دیگر کسی پشتمان فریاد نمی کشید. صدای پاهایشان می آمد ولی.. انگار می دانستند ما نخواهیم ایستاد. بـا هــر قدم وداع می گفتم جهان را.. خداحافظی می کردم، حتی از آن پیاده روی تاریک و باریک ِ نفرین شده.. از هر تپش ِ قلبی که در گوش هایم می پیچید می پرسیدم، تو آخرینشانی؟
و او.. هنوز هم می دوید. خستگی ناپذیر. او مگر حـس نمی کرد نشانه گیری لوله ها را...؟ یا ماشه ها را زیر دست هایشان؟



در اولین کوچه پیچید و همانطور که از روی جوی آب می پرید فریاد کشید:

- مگه نمی گم تند تر بدو؟

 

روی زانوانم افتادم. جـــانی برای دادن در راه آزادی نمانده بود.. کــــبوتر از تقــلا جان داده بود و میله های قفس، به سختی همیشه، فقط کمی سرخ شده بودند..! برخلاف انتظارم فریاد نکشید. با نگاه برنده اش سرزنشم نکرد. در آن بحبوحه، در آن فحر فروشی ثانیه ها به طلا..

بازگشت به اینور جوی متعفن ِ آب...!

چــــرا نرفت؟ شــاید من زنده می ماندم. گـرچه بــا تلفات.. گـرچه بی جسم.. بی روح! ولی او.. چرا رها نکرد مرا؟ آمد، بلند کرد مرا و آنور جوی گذاشت. زمــان ِ نامرد.. ساعــت ِ بی رحم.. گذشــــت! آخر آنــان که جوی ِ آبی بر سر راهشان نبود. آن ها بار اضافه ای مثل من بر دوششان نبود. آنـــان.. رسیدند.

 

کــاش مــی رفت...

آخرین نفس ها را گذاشتم در کفش هایم، قدم به قدم.. نباید نا امیدش می کردم! تا واپسین نفس تلاش می کردم.. پس چرا او خودش را نمی رساند؟ پس او کجا مانده بود؟ دیگر گامی برنداشتم، با صدای قدم های نـا آشنایی برگشتم.
مــی دانید، هیچ کس خستگی ناپذیر نیست.. او هم نــبود.. روی زمین، خوابیده رو به آسمان، آرنج هایش را حـائل تنش کرده بود و به مــامور بــا آن لباس سبز رنگش خیره نگاه می کــرد و در نگاهــش.. چیزی بود.. در نگاهش.. پیروزی موج می زد!

 

کسی مثل او آرام نبود! با صدای خش دار التماس می کرد... جــــیغ می کشید.. تمنا می کرد مامور اسلحه را پایین بگیرد.. که او را نشانه نگیرد..  که چشم هایش.. نباید امتداد لوله تفنگ به آن چشمان می رسید..!


مـــاشه کشیده شد و گـــلوله ســربی خود را از بند رهــا کرد. اوج سقوط بود و لحظه ی عروج.. اما هیچ صدایی نیامد. نه از تفنگ.. نه از مامور.. و نه از او.. فقط او، دیگر چهره اش رو به آسمان بود. و خون نـیم رخی که من شاهدش بودم را پوشاند. کــفــن ِ سرخ رنگی که بدرقه اش می کرد.
 گلوی من خشک شده بود و نمی فهمیدم چه کسی آنگونه جیغ می کشد.

می گفت: چشمانش...
     می گفت: چشمانش، نه...

 

و من دیگر رنگ آن چشمان را به یاد نمی آورم.. کــاش بــار ِ دیگر حرف می زدیم، فقط یک بار دیگر..
قول می دهم نــاله نکنم. اصلا به جانت غر نزنم که در راه انقدر زخمی ام کردی..! باشد.. حتی از خستگی و این ها هم نمی گویم.. از آخرین صحنه هم، فدای سرت! بغض نمی کنم، به رویت نمی آورم...!
فــقــط یــک بــار دیگر حرف بزنیم! من هزاران سوال دارم و از همه مهم تر، رنگ چشمانت است.. چه رنگی بودند؟

آبـــــی یخی؟ خــاکستری رنگ همچون آخرین تـیر؟ شاید هم مشکی تر از شب...! بــه یاد نمی اورم.. سرخی خون روی چشمانت را گرفت و من، فقط پرده ای قرمز رنگ می بینم!
می دانــی...
اصلا چه کسی گفته سبز رنگ آزادیـ ــست؟ من آزادی را به نــام چشمانت می زنم.. به رنگ چشمانت..

آه.. راســتی، چــشمانت چه رنگی بودند؟!