زیـــرِ نــــور ِمــــاه

زیـــرِ نــــور ِمــــاه

زیـــرِ نــــور ِمــــاه

۳ مطلب در خرداد ۱۳۹۳ ثبت شده است

پـادشـاه ِ غـایب ِ من!

مـــی خـــواهم اولـــیـــن مـــطـــلــب حقیقی این وبــلــاگ که دقیقا در طول عمر ایــن وبــلــاگ نوشته شده است را به نام تو ثــبــت کنم...
بـــه نـــام تویـــــی کـــه روزگــــاری، بــــودی...!
در کــنــارم... در کــنـــارش...
اشتباه شــد ؛ در کنــارمــان!

ایــن "مــــا"یی کـــه هـــیــچ وقت وجـــود نــداشــته! این جـــمــعــی از خــانــواده کــه مـــدت هـــاست نــداشـــته ایم...
و بــــرای مـــن هـــم هـــیــچ وقت مــهــم نـــبــــوده... فـــقـــط گـــاهــــی... ناگهانی... فقط چند لحظه... خیلی اتفاقی... جـــای خــــالی ات را مـــی بیـــنم!


این دختـــری که امروز صبح در خیابان می دوید و قهقهه هایش در آغوش پدرش خفه می شد.. هــرگــز فکر کرده بود که یــک دختـــرکی را خم می کند این کار هایش؟! اصلا مــی فهـــمـیــد کـــه شـــایـــد ایــــن دختـــرک یــــادش بیاید که آخرین بـــار یک مـاه و نــیـــم پـیـش پدرش را دیده و دفـعـه قبــلــش...
دفعه قـــبـــلش...

یادش نیاید و،
بشکند؟!

ایـــــن مـــطلـــب را کـــه مـــی خـــوانم خـــنـــده ام مــی گـــیــرد... قهقهه می زنم... این دختـــرک "بیگانه" مانـــنــد... هیچ بیــــداری ای در زنــدگـــیـــش نخواهد داشت!
هیچوقـــت برایـــش مهم نـــخــواهـــد بود!
هیچ کـــس از چشمانش دلتنگی اش را نمی خوانـد...
هیچ وقت کسی از زبانش دوستت دارم را نمی شنود!
هــیـچ احـــدالــنـــاسی نمی فهمد که تمام آب طـــالبـــی های دنیا بـدون ِ "پــ  ـــــد ر" غیر قابل خوردند... همه آب طالبی های دنیا در برابر آب طـالـبی های سر پل تجریش بـا "پــ ــد ر"، تــلــخند!

اولیــــــــن بـــــار کـــــه نـــبـــودی، تـــازه جشن ورودم را به نه سال جشن گرفته بودیم... و تو... هـــفـــت مــاه ِ آزِگار مرا بـا آرزوی شـمــع تـــولــدم تنها گذاشتی...
و باز هم هیچ کس نفهمید که دختـرک ِ نـه سـاله، بودن ِ دوباره ات را آرزو کرده... و هیچ کس اشک های دخترک ِ نه ساله را ندید... فکر می کردند نمی شنیدم وقتی می گفتند به نبودت عادت کـرده ام و چه قدر بی احساسَم...!

من نــکــردم... عادت بـه درد امـکـان نـاپذیر است!


ولی تو به نبودن عـــادت کـــرده بودی! تو دیگر نبودی... و من چه خجولانه و شـرمـگـین جلوی میز معلم می ابستادم و می گفتم "برای درس رفــتــی" و یـا "مـاموریت داری" و نمی توانی به جـلـسه بیایی...

هــمــه بــا قــایقــی چــوبــی در دست ســاخت ِ پدرشان... من با قـایقــی یونولیتی حاصل از بیـدار مـاندن من و مادر تا صـبح...
چـــــه دلــم گـــــرفــــت... وقتی قایق مـن روی آب ماند.. خیلی سرد.. و بـا فـوتی از ناکجا آباد سرنگون شد...

تــــو نــــــبـــــودی کـه بـبـینی...! چه توجیهی برای نبودنت داری؟!

پـادشـاه ِ غـایـب ِ مـن... بگو چگونه بـایـد ثابـــت می کـردم کــه هــر کـمـبـودی هـم کـه دارم بـه خـاطـر نـبـودن تـو نـیسـت؟! وقـتـی همه در بـیـمـارستـان بـرایــم روانـشـناس مـی شـدند و تــِـز می دادند که وقتـی تو نـیسـتی این اتفاقات هم می افتد و تو را متــهـــم مـــی کــردند، مـــن بـــا کـــدامــیــن سپر بـلـند می شدم و چگونه می گفتم که همیشه الگوی من بـودی؟!
چـگـونه مـی فـهـماندم کـه دوست دارم مــانــنـد تو بــاشـم بـا شخصـیـت ِ همیشه مُوَجــهـــ ــت؟! مانند تو کـه حـرف مـی زدی و هـمـه سـاکـت مـی شـدند... تو کــه هــمــه چـــیــز را مـی دانـی و آخر سـر می گویی هــیــچ نــمــی دانم! تــو کـه چشمان ِ خسته ات می درخـشـند و از خـدا می گویی و مرا لحظه ای هر چند کم، بزرگ تـرین عــــابـــد ِ دنیـا می کنی!

مـــن چگونه توضیح مـی دادم کـه تـو تـنـهـا پدر ِ دنیایی که بـا دختـــرش نیمه شب، هنگام مـاه کامل بیــــرون مــی آید و رو بــه مـــاه زوزه مـی کـشـد و مـن بــه چه شدتی عاشق این شـب های پدر و دخترانه ام...


و مـن هر روز خـُرد مـی شود، بــا دیدن این که خـواهرم هم نبودنت را می بیند و عادت نمی کند...

مهم نیست... در هر حال... این دخترک ِ"بیگانه"، هیچ حسی ندارد!

"مـــن، شکــســـتـه است"

خودِ عزیزم...

گناه داری دیگر؛
    
چرا فقط سـرِ تو؟
بـــگو دیگـر...
    
چرا فــقــط سـر ِ تو این همه بــلــا مـی آید؟!

 خودِ خودخواهِ عزیزم،
     
خودخواه ترین بودی
!

برای حــس کردنش،
     
هر چند از دور...

خودش را فروختی...

و برای خودش باید؛

 
وجودش به همراه کمی از حیاتش را میفروختی...

رحم کنید مــردم؛
مــن نمی گوید. مـــن غروری دارد. هر چند خرد شـــده...
ولی می داند که می ترسد
...


مَـن از رو بـه رو شدن با او می تــرسد...

مــن از وجودش...
 از قلــــمــش...
از تـــک تــک کلماتش...

من از آن چشمان قهوه ای سوخته اش مــی ترســـــد...

خـــود ِ عــزیــزم...
بـــه چـــه گناهی، جــامه سیاه بر تنت کردند؟!

بـه چه گناهی...
به چه گناهی در خــودت شکســتــنـد تو را!
به چه گناهی،
خــــردت کردند؟!

و بــه چــه گنـاهی...؟!
هـــعـــی...


و مــن، مــن ِ من محــوَر

ورقــــی خورد، و بــــا جمله ای...
فـــصـــلـــی تمام شــد!

آهـــــــــای تویی که اون بــالـــایی،

تــــویی که هنوز نمی دونم هستی یا نــــــــه!

شـــــکـــــــرت!

فقط همیـــنو میگم؛
شُــــــــکـــــــرت!

دیـــگـــه داشتم لـــه می شدم!


color-free