این آدما...

من از ایــنـــایـــی کــه خـــوبــَـن بـیـشـتـر از هـمـه مـی ترســم...
از ایــنــایی بـاهـات مـی خـنـدن...
واســــت هـــمـــه کـــار مـــی کــنـــن...
پـیـــشــنــهاد کمک مــی کــنن...
حــــرف دلـــتـــو گـــوش مـــی کـــنـــن...
بـــا حــرفـــاشـــون آینـدَرو روشـــن مــی کـــنــن...

اینایی که،
هــمــیشــه پشـــتـــتــن...
درکـــت مـی کــنـــن...
نـــگـــرانـــت می شن...
اینـــایی کــه وقــــت خــدافــظی میــگـن مـواظـب ِ خودت بـــاش...
نمی ذارن حـــرفــو بپیچونی...
مــی دونـــن مـرســی یعنی مـن حـالم خـوب نـیســت...

اینا نمی فهمن آدمـــو وابــســـتـــه مــی کــنــن؟!
اینا درک نـمـی کــنــن اگه بلایی سرشون بیاد، آدمو داغون می کنن؟
اگه چیزیشون بشه...
اگه بی محلی کنن...
اگه ناراحت بشن...

اگه...

اگه...

اگه..

انـدر احوالات تـعـطیلات

دنـــت توت فـــرنگی و پنجاه و شیش عدد جلد کتاب آماده برای خوندن و تنهایی تو خونه با پنجره های چـار طـاق باز...
مـن خـوش حـالم! :) ^_^

پـادشـاه ِ غـایب ِ من!

مـــی خـــواهم اولـــیـــن مـــطـــلــب حقیقی این وبــلــاگ که دقیقا در طول عمر ایــن وبــلــاگ نوشته شده است را به نام تو ثــبــت کنم...
بـــه نـــام تویـــــی کـــه روزگــــاری، بــــودی...!
در کــنــارم... در کــنـــارش...
اشتباه شــد ؛ در کنــارمــان!

ایــن "مــــا"یی کـــه هـــیــچ وقت وجـــود نــداشــته! این جـــمــعــی از خــانــواده کــه مـــدت هـــاست نــداشـــته ایم...
و بــــرای مـــن هـــم هـــیــچ وقت مــهــم نـــبــــوده... فـــقـــط گـــاهــــی... ناگهانی... فقط چند لحظه... خیلی اتفاقی... جـــای خــــالی ات را مـــی بیـــنم!


این دختـــری که امروز صبح در خیابان می دوید و قهقهه هایش در آغوش پدرش خفه می شد.. هــرگــز فکر کرده بود که یــک دختـــرکی را خم می کند این کار هایش؟! اصلا مــی فهـــمـیــد کـــه شـــایـــد ایــــن دختـــرک یــــادش بیاید که آخرین بـــار یک مـاه و نــیـــم پـیـش پدرش را دیده و دفـعـه قبــلــش...
دفعه قـــبـــلش...

یادش نیاید و،
بشکند؟!

ایـــــن مـــطلـــب را کـــه مـــی خـــوانم خـــنـــده ام مــی گـــیــرد... قهقهه می زنم... این دختـــرک "بیگانه" مانـــنــد... هیچ بیــــداری ای در زنــدگـــیـــش نخواهد داشت!
هیچوقـــت برایـــش مهم نـــخــواهـــد بود!
هیچ کـــس از چشمانش دلتنگی اش را نمی خوانـد...
هیچ وقت کسی از زبانش دوستت دارم را نمی شنود!
هــیـچ احـــدالــنـــاسی نمی فهمد که تمام آب طـــالبـــی های دنیا بـدون ِ "پــ  ـــــد ر" غیر قابل خوردند... همه آب طالبی های دنیا در برابر آب طـالـبی های سر پل تجریش بـا "پــ ــد ر"، تــلــخند!

اولیــــــــن بـــــار کـــــه نـــبـــودی، تـــازه جشن ورودم را به نه سال جشن گرفته بودیم... و تو... هـــفـــت مــاه ِ آزِگار مرا بـا آرزوی شـمــع تـــولــدم تنها گذاشتی...
و باز هم هیچ کس نفهمید که دختـرک ِ نـه سـاله، بودن ِ دوباره ات را آرزو کرده... و هیچ کس اشک های دخترک ِ نه ساله را ندید... فکر می کردند نمی شنیدم وقتی می گفتند به نبودت عادت کـرده ام و چه قدر بی احساسَم...!

من نــکــردم... عادت بـه درد امـکـان نـاپذیر است!

ولی تو به نبودن عـــادت کـــرده بودی! تو دیگر نبودی... و من چه خجولانه و شـرمـگـین جلوی میز معلم می ابستادم و می گفتم "برای درس رفــتــی" و یـا "مـاموریت داری" و نمی توانی به جـلـسه بیایی...

هــمــه بــا قــایقــی چــوبــی در دست ســاخت ِ پدرشان... من با قـایقــی یونولیتی حاصل از بیـدار مـاندن من و مادر تا صـبح...
چـــــه دلــم گـــــرفــــت... وقتی قایق مـن روی آب ماند.. خیلی سرد.. و بـا فـوتی از ناکجا آباد سرنگون شد...

تــــو نــــــبـــــودی کـه بـبـینی...! چه توجیهی برای نبودنت داری؟!

پـادشـاه ِ غـایـب ِ مـن... بگو چگونه بـایـد ثابـــت می کـردم کــه هــر کـمـبـودی هـم کـه دارم بـه خـاطـر نـبـودن تـو نـیسـت؟! وقـتـی همه در بـیـمـارستـان بـرایــم روانـشـناس مـی شـدند و تــِـز می دادند که وقتـی تو نـیسـتی این اتفاقات هم می افتد و تو را متــهـــم مـــی کــردند، مـــن بـــا کـــدامــیــن سپر بـلـند می شدم و چگونه می گفتم که همیشه الگوی من بـودی؟!
چـگـونه مـی فـهـماندم کـه دوست دارم مــانــنـد تو بــاشـم بـا شخصـیـت ِ همیشه مُوَجــهـــ ــت؟! مانند تو کـه حـرف مـی زدی و هـمـه سـاکـت مـی شـدند... تو کــه هــمــه چـــیــز را مـی دانـی و آخر سـر می گویی هــیــچ نــمــی دانم! تــو کـه چشمان ِ خسته ات می درخـشـند و از خـدا می گویی و مرا لحظه ای هر چند کم، بزرگ تـرین عــــابـــد ِ دنیـا می کنی!

مـــن چگونه توضیح مـی دادم کـه تـو تـنـهـا پدر ِ دنیایی که بـا دختـــرش نیمه شب، هنگام مـاه کامل بیــــرون مــی آید و رو بــه مـــاه زوزه مـی کـشـد و مـن بــه چه شدتی عاشق این شـب های پدر و دخترانه ام...

و مـن هر روز خـُرد مـی شود، بــا دیدن این که خـواهرم هم نبودنت را می بیند و عادت نمی کند...

مهم نیست... در هر حال... این دخترک ِ"بیگانه"، هیچ حسی ندارد!

"مـــن، شکــســـتـه است"

خودِ عزیزم...

گناه داری دیگر؛
     چرا فقط سـرِ تو؟
بـــگو دیگـر...
     چرا فــقــط سـر ِ تو این همه بــلــا مـی آید؟!

 خودِ خودخواهِ عزیزم،
      خودخواه ترین بودی!

برای حــس کردنش،
      هر چند از دور...

خودش را فروختی...

و برای خودش باید؛
 وجودش به همراه کمی از حیاتش را میفروختی...

رحم کنید مــردم؛
مــن نمی گوید. مـــن غروری دارد. هر چند خرد شـــده...
ولی می داند که می ترسد...

مَـن از رو بـه رو شدن با او می تــرسد...

مــن از وجودش...
 از قلــــمــش...
از تـــک تــک کلماتش...

من از آن چشمان قهوه ای سوخته اش مــی ترســـــد...

خـــود ِ عــزیــزم...
بـــه چـــه گناهی، جــامه سیاه بر تنت کردند؟!

بـه چه گناهی...
به چه گناهی در خــودت شکســتــنـد تو را!
به چه گناهی،
خــــردت کردند؟!

و بــه چــه گنـاهی...؟!
هـــعـــی...

و مــن، مــن ِ من محــوَر

ورقــــی خورد، و بــــا جمله ای...
فـــصـــلـــی تمام شــد!

آهـــــــــای تویی که اون بــالـــایی،

تــــویی که هنوز نمی دونم هستی یا نــــــــه!

شـــــکـــــــرت!

فقط همیـــنو میگم؛
شُــــــــکـــــــرت!

دیـــگـــه داشتم لـــه می شدم!

>:-p

بـــا روی جدید ما آشنایی داشته باشید، تا ثــانیه ای همچون ریچارد شیر دل دمتان را روی کولتان نگذاشته و در بـــروید!
دختــرک "ســگ" می شود!

دلیل خاصی ندارد! زندگی خوب است!
من خوشحالم...!
با هیچ بنــی بــ ـشــ ــری دعوایم نشده...!
خــواب نــمــی بــیــــــــنـم!
قیافه نحس هیچ کس هر ثانیه جلوی چشمانم پدیدار نمی شود!
از عــزیــز ترین هایم متنفر نشــدم!
دوبـاره هیچ کــارِ احمقانه ای نـَـکــَــ ــردَم!
نــا اُمید نیـــســتم!
منتظر نیستم!
خـــــ ـــــســــ ـــــته نــیــســتم!
مــغــزم رو دور ریـــپـــیـــــــت قفلی نــزده!
ثــانیه ها کپی پیست نمی شوند!
تـصـمیـم گیری سخت نشده!
بـــه دنـــیــــــا بــــی اعـتـمـاد نـشـدم!
از تک تک این کلمات ِ نفرین شده تکـــراری و نصیحت های بی اساس و منت کشی ها، عـُـقـــم نمی گیرد!
رو دور لــج با این بــرزخ بـی پایه ی لعــنـــتـــــــــی نیـــفتادم!
"از مــاست که بــر ماست" ورد زبانم نــــشــــده!
از این دو رو هـایــی که بــه دلیل احـمـق بودن بیش از حد خودم حق را بهشان می دهم، حالم به هم نمیخورد!
بـــا نفرت از هر دم و بازدم در این هوا نفس نمی کشم!

و خــلــاصتاً...
حــالم خوب اســــــــت! فــقـــ ــط کمی حوصــــــلـــــــــه ندارم! شما عفو کنید! :|

ســـال جـدیـد... در سـایه نوروز!

این همه تــنــاقــض زمــانی...؟!
اصــولــا نباید امکان داشته بــاشــد که روز های این ســال بـا چنین ســرعــتی که نور را بــه راحتی پشت سر می گذارد، در نهایت کـنـدی بگذرند!

یعنی مــی گـــذشــتند... فــــــعـل جمله هایم مثل خودم در مـــاضــی قــفــل کــرده، حتما طــفــلی باورش نمی شود که تمام شـــده دیــگــر! نیم ساعت دیگر عــیــد می آید و ســـال جــدیــد بـــا هفت ســیــن ِ یـخـمان شروع می شود...

ایـــن همه نشستم وَر دلتان ناله کردم... بگذار در آستانه سال جدید با لبخند برای اولین بار تـشـکـر کنم!

بـــا تشکــر ویــژه از تمــامـی کسانی که کنــارم بودند و هـوایــم را داشتند،
از کــســانــی که در هر زمان مــی شــد رویشان حساب باز کرد،
از رفــیـق های قــدیمی و دوستان جــدیــد،
از کـــسـانـــی که نــبــودند و نماندند که حتما حکمتی در کارشان بوده،
از کــســانــی که از دور حـمـایتمان کردند،
از هــمــکــلــاسی های پایه و غــیــر پایه و سه پایه (:دی) عزیز،
از دوستــان نـــتـــی که جفــت پا وسط زندگی واقـعـیمان پریدند،
از خــانواده محترم که حــضــور داشتند و نداشتند،
از کــسانــی که حضـــور بنده را در چنین سالی تحمل کردند،
از آســمــان پر ستاره این دو ســه روز که لبخند روی لبم (و شــایــد حتــی لبتــان و لــبــشان!) آورده،
و از مــاه که هـمـدم شب هایم بوده! :)

دروغ چــرا؟!
هـر چــه قـدر هم حـرف بزنم و بگویم که دوستــتان ندارم و نـاز کنم و تحویل نگیرم و خــلــاصـتا یک بوقی تمام عیار باشم...
                      تک تکــتـان در قـلـبـم یــک پنت هاوس اختصاصی دارید! :)
                                 عــیــدتان مبارک، پنت هاوس نشینان الهیــه قلب من!

"دوستــای دیـــوونه! :)"

دوستای دیوونــه بایــد مثه من و تو بــاشــن...
بــایــد هر سه شنــبــه قبل از کلاس ریـــاضـی خوراکیـــاشونو یــه گوشه قــایم کنن که کسی نپـــیچونتشون... بـــرن دم در مدرسه تو اون شلوغی که هر کس داره یــه طــرف میره و کسی حواسش نیست، مسابقه بذارن تا ســـر کوچه...

آدمــای دیوونه باید بلد باشن، بدون این که ببازن از روی سکو بلنده ی توی پیاده رو بپـــرن! رسیــدن سر کوچه هم حتما باید از یه نفر بــشنون:
- اِ باز شما دو تا دیوونه کلاس دارین!

بــعــد تا سی بشمـــرن یـــکم تو ســـر هم بزنن و یــهــویی برگردن سمت مدرسه... اینــقـــد سریع بدوئن که رفتگری که اونــور مشغول جمع کردن برگا بود رنگش بپره و خودشو بچسبونه به دیوار! اونقـد بالا بپرن که فقط یکی از برگایی که رفتگر نارنجی پوش جمع کرده بود  اون وسط پیاده رو تکون بخوره...
اونوقت رفتگر یه نفس راحت بکشه و این دو تا دیوونرو نگــا کنه که مقنعشون افتاده و هنوز میدوئن تا قبل از این که درا بسته بشه برسن به مدرسه!

دوستــای دیوونه باید تو همه دیوونه بازیا پشت هم بمونن! اگه نمونن دیگه نه دوست میشن.. نه دیوونه!

مثــلــا توی یه روز آفتــابی گــــــرم ِ گــرم وقتی برگشتیم مدرسه، تو بگــی:
-آنــوش من دلم چمن می خواد... چمن خیس...

بعد من که همینجوری زل زدم بـه آسمون جواب بدم:
-آره... بعد پابـرهنه بدویی...

بــعــد تو چیزهایی در مورد مدرسه قبلیت و دوستا و دلتنگیت بگی و من یـِـهو بگم:
-میتونی فک کنی این آسفالتای زشت مدرسمون چمنه... پایینو نگا نکن... بوی چمنو حس مـی کنی؟ :)

تو لبخند بزنی و قیافه همیشه :D ــت روشن بشه و بگی:
-ولی پابرهنه که نیستیم...

و چند دقیقه بعد من و تو کفش به دست، طول مدرســرو دنبال هم بدوییم! :)

آدمــــــای دیوونه معمولا همدیگر رو درک می کنند. مثلا من و تو هر دو می دونیم که وقتی بدون چتر زیر بارون می دوییم می تونیم تــو دل یه آرزو کنیم و آرزومون زودِ زود براورده میشه! این طلسمای آسمونی که همیشه بین خودمون میمونـه...

من و تو خوب میدونیم که پریدن توی چاله های آب بارون اصلا کار بدی نیست... و خیس کردن همدیگه با این آبـا تازه صواب هم داره! خــعــلی کارِ خوبیه اصــن! ^_^

دوستـــای دیوونه باید تله پاتی داشته باشن... باید یه لحظه همدیگرو نگاه کنن و یهو یکیشون بگه:
- تو که اصن به اون فکر نمی کنی!

و اون یکی قیافه تو هم و متفکرش باز بشه، دیگه لباشو نجوئه و جواب بده:
-من که اصن بهش فکر نمی کردم! :دی

یه سوال...!
دیــــوونگی محض... قبل از من و تو و دیوونه بازیامـــون اصن معنی داشته؟  :)

یـکـم از دیــوونه بازیامون... رو میز مدرسه!

تــرک در قالب فــریــاد

ایــن ســکانــســی بــیمار گـونه از خــواب های ایــن ذهــن ِ بــه شدت خسته است!

بــه دلیل مـسـری بودن ایـن بیماری ِ مـرگـبـار، هـرگونه احســاس ِ مـریضـی و خستگی ِ ذهـنـی و... پـس از خواندن ایــن متن پای خودتان مـی باشد.

دوست فراموش شده من

مــدت ها بود ندیده بودمــت،
مــحــو شده بودی...
تنــهــایم گذاشته بودی...

مــدت ها پیش،
تــرکت کردم!

و تو،
از خـدا خواسته،
به سرعت فرار کــردی!

آن روزی کــه بــا هم خداحافــظــی کردیم را به یاد میاوری؟
آخرین روز دیدارمان...

بــه مــن نگاه نمی کــردی،
چشمانت را آسمان دوخته بودی!

و مــن گناهکارانه خیره به تو...
در دل خــلــقت بی مــانندت را تحسین می کردم...

گلویت را صاف کردی و گفتی:
-دوران من به سر رسید!

هزاران جواب برای این حرفت پیدا کردم...
که تو همیشه می توانی بمانی...
که خانه من خانه توست...
که نباشی نمیتوانم...
که دیگر با او حرف نمیزنم...
که روی قولی که داده بودم می مانم...
اما چرا؟ دلیلی نداشتی برای ماندن... من دوست (!) پیدا کرده بودم!

تــو نمیرفتی... در حقیقت من کوله بارم را جمع کرده بودم...
برای یک دنیای دیگر...
برای دنیایی که کسی مانند تو اما کمی کامل تر داشته باشم!
برای دنیایی که دیگر همه چــیــز به یک چراغ خاموش و روشن بستگی داشت!

یــک قدم به سوی حقیقت!

تو آماده بودی که بروی و با رفتنت من می پذیرفتم که تو فقط یک رویایی...

تو به سمت ماه می رفتی و من عهد می بستم که دیگر نبینمت...
ناراحت بودم... رها کردنت... حس عجیبی بود!

هــمــین حس عجیب ناشناخـتــه ای که دیــروز دوباره به سراغم آمد...
حــســی که وقتی چراغ مسنجرشــ که سال هاست روشن نشده را می بینم به سراغم مـی آید...
حسی که وقتی برانابوس هر بار به غار مدفون میان صخره ها سر میزد وجودش را فرا می گرفت...
حسی که کلمه پایان بوجود مـی آوردش...
حــس دارن شان هنگامی که در قالب کوتوله ای سبز دفترچه را به خودش تحویل می داد...

ایــن حــس دیروز دوباره مرا فرا گرفت...

-بــالثــامــوس میان هوا محو می شد...او از مدت ها پیش مرده بود-
و او نمی دانست که...
لایلا و راجر هیچ وقت به هم نمی رسیدند!

و نـاگــهان دستان خنکـــت را
روی شانه هایم حــس کردم...

بــه یاد آوردنت با وجود دو سال دوری،
سخت نبود!

به جای بلند شدن و در آغوش گرفتنت،
بی تفاوت به کتاب خیره شدم و گفتم:

-بعد از دو سال اینجا چی کار داری؟

و تو جواب دادی:
- بــه انــدازه کافی فهمیدی...

و من خیره به لبخند قدیمی تو...              

چه دیر به سراغم آمدی...