دوست دارم باورش کنم.. هر شب..

دیشب، چهارمین شبی بود که خوابتو دیدم. بازم کز کرده بودم یه گوشه و نگات می کردم. اومدی گفتی:«همه چیز بینمون درست شده بود که..». باور کردم.

ناباوری بعد بیداری، ناامیدی بعد از خود اومدنم.. بعد از اون چند ثانیه طلایی که سرخوشانه فکر می کنم همه چیز درست شده یهو فروریختنم.. چهار صبح متوالیه که نابودم کرده.

پ.ن: خواب و کابوسای لعنتی.. رو دوره مرگ افتادم. ضربه هایی که می زنه هر شب، یه بی نهایت قابل شمارش..