- مهر ۱۳۹۶ (۱)
- شهریور ۱۳۹۵ (۱)
- مرداد ۱۳۹۵ (۲)
- خرداد ۱۳۹۵ (۳)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۷)
- فروردين ۱۳۹۵ (۹)
- اسفند ۱۳۹۴ (۱)
- بهمن ۱۳۹۴ (۳)
- دی ۱۳۹۴ (۶)
- آذر ۱۳۹۴ (۱۰)
- آبان ۱۳۹۴ (۱۱)
- مهر ۱۳۹۴ (۸)
- شهریور ۱۳۹۴ (۱۳)
- مرداد ۱۳۹۴ (۲)
- تیر ۱۳۹۴ (۵)
- خرداد ۱۳۹۴ (۳)
- ارديبهشت ۱۳۹۴ (۷)
- فروردين ۱۳۹۴ (۷)
- اسفند ۱۳۹۳ (۵)
- بهمن ۱۳۹۳ (۳)
- دی ۱۳۹۳ (۶)
- آذر ۱۳۹۳ (۵)
- آبان ۱۳۹۳ (۴)
- مهر ۱۳۹۳ (۸)
- شهریور ۱۳۹۳ (۱۳)
- مرداد ۱۳۹۳ (۱۰)
- تیر ۱۳۹۳ (۴)
- خرداد ۱۳۹۳ (۳)
- فروردين ۱۳۹۳ (۲)
- اسفند ۱۳۹۲ (۲)
- بهمن ۱۳۹۲ (۳)
- دی ۱۳۹۲ (۱)
- آذر ۱۳۹۲ (۱)
- آبان ۱۳۹۲ (۱)
- اسفند ۱۳۹۱ (۱)
-
۹۵/۰۶/۱۲ماه شباتون درخشان.
-
۹۵/۰۵/۱۵نگاه می کنم و می نویسم..
-
۹۵/۰۳/۲۴روبــاهک ِ آسمون ِ من.
-
۹۵/۰۳/۰۵دوست دارم باورش کنم.. هر شب..
-
۹۵/۰۲/۲۹شــهر ِ ماهتــاب
-
۹۵/۰۲/۲۹من عـاشقم آقا.. من.. هم..
-
۹۵/۰۲/۲۸پادآرمان ِ دوست داشتنی!
-
۹۳/۱۰/۱۳مـوسیـو خـرس ِ قـطبی
-
۹۴/۰۸/۱۵once upon a time...
-
۹۴/۰۶/۳۱پــری های کــاخ
-
۹۴/۱۰/۱۲بوسه پریان دریایی طعم خفگی دارد..
-
۹۴/۰۶/۰۲محو میشم..
-
۹۳/۰۶/۰۲و چنین گفت آقا رادوین...
- نت هات آبی رنگ موسیقی ذهن معجزه من..
- مغکده مهری ^^
- عــاطیشه، ســاکن ِ پایان افــق..
- بهتــــرین شعر هایی که خوانده است {باز هست :) }
- دارک نــویسی های گـــرگ جان
- مـــتــغیر نامی، مـُــنا
- مــیـلیونری که زاغه نشینـــه
- ســـــیــاهچال {به قــلم فراری!}
- مـــجـــــــال
- جــغـد و آتشبــان
- موسیو چهار ضلــعی منتظم!
دردی،
_عظیم دردی ــســـت
بــا خویشتن نشستن،
در خویشتن شکستن.
حــمـــیــد مــصـــدِق
هی تو، زرافه گردن دراز ِ خال خالی ِ جهش یافته،
بدون تــو و سمـــور سکته ای و اون گــاو ِ نــر ِ آناناس صفت ِ بوقی...
من
چی
کار
کنم؟
زرافه گردن دراز،
کی قراره سر ِ من غر بزنه دیگه و تو مدرسه بگه چرا درس نمی خونی؟
کی قراره منو به زور بفرسته پای تخته؟
کی قراره شیش ساعت بشینه در مورد ستاره ها و یونان باستان و نظریه های فیزیک بحث کنه؟
کی قراره باهام بیاد روی سقف قلم چی و از این پشت بوم به اون پشت بوم بپره؟
کی قراره تو سفر با صدای تریلی هم بیدار نشه و تا یه سال بشه سوژه برا خنده؟
کی قراره باهام بیاد زمینای آتی سازو متر کنه؟
یا کی قراره با من بشینه و با تلسکوپش تو خونه ملتو دید بزنه؟
ســـمــور ِ سکته ای دیوونه چــشــم رنگی،
من دیگه واسه کی خوابامو تعریف کنم؟
با کی توی حیاط مدرسه بدون کفش بدوئم؟
به کی زل بزنم و اون یهویی ذهنمو بخونه و متلک بپرونه در مورد ذهن مشغولم...؟
با کی بشینم سی پلاس پلاس بخونم و اچ تی ام ال یاد بگیرم؟
دیگه کی تو سفر میره ساعت نه توی تخت خواب و لاک پشتی تا صبح می خوابه و جفت پا رو مخ همه راه میره؟
گـــاو ِ نــر آناناس صفت ِ بوقی ِ سه بیب،
من با کی بشینم رمانای چرت و پرت ِ ایرانی بخونم تا ساعت دوازده و نیم شب و هی مامانو بپیچونم که آژانس الآن میاد؟
دیگه با کی دل و روده ی کتابارو بریزم بیرون؟
با کی بشینم طرح رمان بنویسم؟
با کی بشینم دعوای دینی بکنم؟
به کی بگم که از ماهی می ترسم و اون درکم کنه؟
با کی از پسرا سوژه خنده بسازیم و هر شیش ثانیه یه بار ریپیت کنیم همشو؟
اکیـــپ ِ یــه ساله مــن.. یکی از بهترین سالای عمر من توی مدرسه بود با شماها! :)
مــرســی که تو این یه سال که من در حال سقوط بودم، چنان هوامو داشتین که این همه خاطره خوب دارم... از مدرسه، با شما ها :)
فـــقــــط در فــکـــر فرو می روم...
بـــی شــک،
مــــی توان آفــــاقی دوردست را زیـــــن پنجره ها دید..!
مـــــی توان افـــکـــار پــریشــان ِ زنـــی را دیــد،
بــــی توجــه به شـــکـــوفه ی ســـرخ رنگ روی ِ تــیـــغ ِ آرمـــیــده بــر دســـتـــانش...
یـــا مــی توان در دود ِ پــــیچــــان ِ سرگردان ِ سیــــــگــــار مردی غـــــــرق شـــُـــد،
کـــــه بـــی هــــدف خـــیــــابان ها را مـــی پیـــمــایــد...
مــــــی توان ژرفـــنـای غـــم ِ دو چشمــــان ِ بی فــروغ ِ دختـــری را درک کرد،
و خود را به نــشـــنـــیدن آن قـــقـــهه های مستانه زَد...
مــــی توان در دور های دور...
بـــالـــش ِ خـــیس ِ سیـــاهی، آمیخته بـه شــــربـــت ِ اشــک،
یــــا چــاشــنــی ریمـــل ِ بی دوامی را نــظــاره کرد و
هیچ نگفت...
می توان حتی در بازتاب این پنجره ِ کـثـیـف،
دختـــرکـــی را دید...
آرام بــه حــالـــش گریســـــت
و بـــا خــســتگی خُــفــت!
بـــی خــیـــال...
عـــلـــاف وارانــــه...
گــــُـــــم...
بــــی نـــــــــام...
بــــی نـــشـــان...
خـــــســــــته!
مــثـــلا می توانی مرا تصور کنی که سایه ام در پـس تاریکی ابر هـا محو می شود، آرام آرام این باران تند پاییزی شروع می شود و من، با کلاه ژاکت روی سرم از زیر چــتـــر ها جا-خالی می دهم...
دست هایم را باز کرده ام روی بلوک های کنار ِ خیابان می دوم و تــک تـــک کــافــه ها را با مردمی که می دونــــد تا به خانه برسند و چتر هایی که به سرعت باز می شوند پشت سر می گذارم...
مــــن کنار ِ ســـن پرواز می کنم...
مثــلا می توانی مرا تصور کنی کـه مودبانه از خودم تــقــضــای رقص می کنم و با ناز به خودم جواب ِ مثبت می دهم و دست های خودم را می گیرم و می رقصم تــــا موهایم زیر بــــاران خیس خیس شوند...
مــــی رقصم تــــا بـــه نـــفس نـــفس بیفتم...
مـــی رقصم تا پاهایم درد بگیرند و من کفش هایم را دربیاورم و روی نیمکت های زیـــر ِ ایــفــل دراز بکشم تا برخورد باران به صورتم را حس کنم...
ناگهانی بلند شوم، بند کفش هایم را به هم ببندم و دور گردنم بیندازم و بــــا جـــدیــت رو به آسمان بگویم:
-همراه رقص که قحط نیست!
و مــن،
می رقصم با آسمان و زمین...
مــــی رقــصــم با باران و امـید...
مـــی رقــصـم با بــــاد و خـــــاک...
من مــی رقـصـــم بـــــا روز و شـب...
و می توانی تصور کنی مثلا...
من این جهان را به رقص در میاوَرم! :)
تـــحــمـــل نبودنت از توان من خارج است،
بگو که آخر سر،
روزی به هم می رسیم...
من بــــه شـــخــــصه تا آن روز مرده ام! :)
مـــاه کـــامـــل است...!
امشب او نیـــســـت و من...
در حال مرگم!
او نیـــــــســــت و مــن،
خـفـقان گرفته رو به آسمان می گـــــریم...
او نیست...
و من،
نبودنش را باور نمی کنم.
مـاه می درخشد،
و من به طور مــضــحــکــی خسته ام و حتی نـــای فریاد کشیدن ندارم!
برای هزارمین بار آرزوی مرگ می کنم و تو،
نیستی که ببینی این حالم را...
- کـــــــاش دختـــر ِ مـــن نــبــودی... کــــاش...
+ مهم نیست که من شاهزاده ی زندگیمو پیدا کنم، تو همیشه پادشاه من می مونی!
- بـابـایی... امشب دارم از شدت بغض می میرم! میشه پیشم بمونی؟
خـــودت هم نمی دانی چرا هنوز روی طنابی، با وجود ِ این که تا ساعت یازده و نیم شب می رقصیدی، ضــرب ِ آهنگ بـا تـپش قـلـبـت یکی می شده و در نهایت ورودت بـه این جامعه جدید موفقــیــت آمیز بوده...
ولــی بــاز هم تمام احساساتت خنثی می شود. نظری نداری که چگونه حتی! ولی این طناب باریک مجبورت می کند لبــاس بپوشی و بروی و فقط قدم بزنی!
شـــایــد به جایی رسیدی... قدم پشت قدم.. قدم به قدم.. می روی و کوچه های نیاوران را با ردپای ـت آشنا می کنی.. می روی و می روی و چشمانت روی زمین است! حتی نمی توانی چشمانت را به آسمـــان بدوزی تا بفهمی مـاه امشب چه نور افشانی میکند..
خنثی بودنی وجودت را فرا گرفته.. خنی تر می شوی با شنیدن صدای خنده هایشان.. خنثی تر می شوی با بوی سیگار هایشان.. و شاید حتی خنثی تر وقتی قدم هایت را تند می کنی تا پشت سر بگذاریشـــان!
این توی ِ خنثی ای که بـــا عظر ِ پیــچ امین الدوله شکسته می شود.. با بوی مست کننده ی پیچ امین الدوله ای که از پارک بی نام و نشان ِ خالی از هر انسانی که رو به رویت است به مشام می رسد و قدم هایت را به سمت خودش تنظیم می کند!
یـــک لحظه با دیدن منظره خشک می شوی و ناخودآگاه به این فکر می افتی که چه به خوردت دادند که اینگونه توهم زدی!
گل های نستــــرن رنگ وارنگ ــش که هر جا روییده اند... پیچک های رُز وحشی اش که درختان و دیوار را فرا گرفته... قد بلند درخــــتـان... با پیچ امین الدوله ای که دور تا دور پارک را پوشانده... هر روز از کنار این بهشت خلوت زمینی می گذشتی و نمی دیدیش؟!
صدای آب ِ فواره هایش را نمی شنیدی؟!
و مـــــاه...
و مــــــاه که امشب به زیبایی نور افشانی می کند...
با تو....
با تو که سرخوشانه و بی خیال با پای ِ ورم کرده و موهای باز و چشم های سـیـاه،
روز دوم مدرسه کــه بـودیــم دقــیــقا بــا همیــن عنوان یک پست به پیش نویس هایم اضافه شــد! فقط به جای این اول دبیــرســتــانی عجیب غریب ما یـــک اول دبیـــرســتانی تــنـها داشتیم!
حالا ما یـــک اول
دبــیــرستانی داریم، که در اوج مثــبــت بودن منفیست! در طول این یک ماه
دیگر تنها نمانده... که خب چندین نفری به فالــوئــِر هایش اضافه شدند و کــلی هم فالــوئینگ از این مدرسه جدید دارد. هـــر روز یــک جــا دعوت بوده، بیرون و خانه و مهمانی و در کل مجبور نشده زنگ تفریح تنها بنشیند! شــایــد هر کسی همین ها را برای کنار آمدن با این
دبیرستان ِ کوچک کافی بداند. اما این اول دبیرستانی هنوز خودش را پیدا
نکرده این جا...!
ایــن اول دبـــیرستــانی هنوز بـاورش نمی
شود دبیرستانی است! برای شمایی که تمام این مراحل را گذراندی، شــاید این
معجزه چندان بزرگی نباشد! شـــایــد حتی باور نکنـــی ذوق زدگــی ایــن
دختـرک را در اوج بی ذوقیـــش!
" اول دبیــــرستان"
کم نیـــســت! یک ورق از آرزوهای یک دخترک بوده که هیچ وقت حتی فکر نمی کرده چنین روزی را ببیند! فکر نمی کـــرده روزی برســد که این مقنــعه چــانه دار را سرش کند و با مانتوی گشـــاد در اوج گرمای تابستان به مدرسه برود و ســر ِ کلاس نجوم بنشیند و درس را با تمام وجود لمس کند!
فقط... این دخترک خودش را در ایـن مدرسه سخت گیر،
که همه نمراتشان بیست بوده پیدا نمی کند... این جایی که همه روزی چهل فرمول حفظ می کردند و از مدارس غیر انتفاعی و تیزهوشان می آیند... خب یک دخترکی تمام راهنماییـــش در مدرسه ای که خراب بودن مشهور بوده گذشته...
اســـاسا نمی تواند با این ملت رقابت کند!
و حتی نمی تــوانــد غرورش را کنار بگذارد و بگوید از بقیه پایین تر است...!
و بـــــاز هم بـه هــزیــنــه های این مدرسه فکر می کند... و دلش می گیرد و درس می خواند و به نتیجه ای نمی رسد! و باز هم نمرات پایین و دوان دوان خود را به کلاس رساندن و همه می دانند و تو نمیدانی و... باز هم خستگی... باز هم...
زیــــن گـــونه به تبـــاهی رفتنمان، چه گویم؟!