اکــــتــــــــا

ایــن هشـــت ماه لعنتی حـــرف داشــت! ایــن هشـــت ماه فرسود مرا... فکرم را... خدایم را...

خــرد کرد اعتقاداتم را!

ایــن هشـــــت مــــاه لعــنــتی مــرا پــیـــر کـــرد! خـــدایـــیــش اگر ایــن هشـــت مــاه نبود... چه می شد؟!
من ایــــن دِپ نــویس ِ بـی سر و پای داغــــان مـــی شـــدم؟! صــــدایـــم، بــــاز هم اینقدر مـی گرفـــت؟! اعتــمـــادم کمی بیشتــر نــبــود به ایـــن عــالم؟! شـــایــــد حـــتــی مـــی توانــســتم یــک عـــدد از این قرص های استامینوفن را بالا بیندازم و بــه جـــای این که ایـــنــجا ول بگردم، بــه خواب پناه ببرم!

شــــایـــد اگــــر ایـــن هشــــت مــــاه لــعــنــتی نبود،
هنوز هم از روی تـــک تــک موزیک های شجریان می پریدم و به جملــاتی همچون:
- عزیزم.. چه قد خوشگلی!
-واای، چه چشای نازی!
-عشقم تو که پوستت شادابه!

مـــیـــدل فــیــنگر و ملحــفــه و بیــگ وان، نشان نمی دادم!

اگر این هشت ماه لعنتی نبود، شاید هنوز در آینه چشم هایم می درخشید... و هر کس که می گفت چشم های زیبایی داری... راست می گفت!
اگر این هشت ماه نبود... هیچ کس جرئت نمی کرد زردی پوست و سیاهی زیر چشمانم را به کمبود ویتامین و خواب و زندگی نسبت دهد.

ایــن هشـــت ماه، چه کرد با ما عشق ِ من؟!
کــاری کرد که من هر از چند گاهی به یــاد بیاورم شب های گرفته ی آبان ماه را و به دنبال ِ زخمی ترمیم نیــافته در سینه ام نفس بکشم.
و هر بـــار قدم زدنم در آتـــی ســـاز اِکوی کهـــنه ی زجه زدن هایـــم و آرام بــاش های علی رضــا و هق هق های سولــمــاز نــبــــاشــد...

کـاری کرد کـه بـــا صدای شـــاهــــیـــن در حــال خــواندن ِ
-" پوزخند زد به زندگی و عاشقانه مرد..."
دوباره بغضم بگیرد...

این هشت ماه زندگی مرا سیاه کرد!
فـــرمت ِ رنگ ِ آسمانم را از آبی، به مشکی ِ بــی انتهایی تغییر داد...

این هشــــت ماه ِ اَلکُلی،
مـــرا بــدمست ِ در حال ِ گریه در تراس خانه کرد...

ایــــن هشـــت ماه ِ دودی،
بـــا مــارک ِ EssE گـــلــد و رنگ قــرمــز ِ رژ رویـــش پیوند خورد...

ایـــن هشـــت ماه کاری کرد تا من به هر کس و ناکسی،
یک پسوند ِ عشقم و پیشــوند ِ عزیز دلم اضافه کنم و بعد روی این لاس زدن های از روی لــج بــازی عـــــــــق بزنم!

عشق ِ من...

این هشت ماه،
شکست مرا...!
شکست...