شـب های نیـاوران
- پنجشنبه, ۱۶ مرداد ۱۳۹۳، ۰۸:۲۲ ب.ظ
گـــاهـــاً قدم می زنی روی یک طناب باریک، که بــــا یـــک لــحــظـه لــغزش درون دریـــایـــی از خــوشی یـــا درد غــرق مـــی شوی...!
خـــودت هم نمی دانی چرا هنوز روی طنابی، با وجود ِ این که تا ساعت یازده و نیم شب می رقصیدی، ضــرب ِ آهنگ بـا تـپش قـلـبـت یکی می شده و در نهایت ورودت بـه این جامعه جدید موفقــیــت آمیز بوده...
ولــی بــاز هم تمام احساساتت خنثی می شود. نظری نداری که چگونه حتی! ولی این طناب باریک مجبورت می کند لبــاس بپوشی و بروی و فقط قدم بزنی!
شـــایــد به جایی رسیدی... قدم پشت قدم.. قدم به قدم.. می روی و کوچه های نیاوران را با ردپای ـت آشنا می کنی.. می روی و می روی و چشمانت روی زمین است! حتی نمی توانی چشمانت را به آسمـــان بدوزی تا بفهمی مـاه امشب چه نور افشانی میکند..
خنثی بودنی وجودت را فرا گرفته.. خنی تر می شوی با شنیدن صدای خنده هایشان.. خنثی تر می شوی با بوی سیگار هایشان.. و شاید حتی خنثی تر وقتی قدم هایت را تند می کنی تا پشت سر بگذاریشـــان!
این توی ِ خنثی ای که بـــا عظر ِ پیــچ امین الدوله شکسته می شود.. با بوی مست کننده ی پیچ امین الدوله ای که از پارک بی نام و نشان ِ خالی از هر انسانی که رو به رویت است به مشام می رسد و قدم هایت را به سمت خودش تنظیم می کند!
یـــک لحظه با دیدن منظره خشک می شوی و ناخودآگاه به این فکر می افتی که چه به خوردت دادند که اینگونه توهم زدی!
گل های نستــــرن رنگ وارنگ ــش که هر جا روییده اند... پیچک های رُز وحشی اش که درختان و دیوار را فرا گرفته... قد بلند درخــــتـان... با پیچ امین الدوله ای که دور تا دور پارک را پوشانده... هر روز از کنار این بهشت خلوت زمینی می گذشتی و نمی دیدیش؟!
صدای آب ِ فواره هایش را نمی شنیدی؟!
و مـــــاه...
و مــــــاه که امشب به زیبایی نور افشانی می کند...
با تو....
با تو که سرخوشانه و بی خیال با پای ِ ورم کرده و موهای باز و چشم های سـیـاه،
خـــودت هم نمی دانی چرا هنوز روی طنابی، با وجود ِ این که تا ساعت یازده و نیم شب می رقصیدی، ضــرب ِ آهنگ بـا تـپش قـلـبـت یکی می شده و در نهایت ورودت بـه این جامعه جدید موفقــیــت آمیز بوده...
ولــی بــاز هم تمام احساساتت خنثی می شود. نظری نداری که چگونه حتی! ولی این طناب باریک مجبورت می کند لبــاس بپوشی و بروی و فقط قدم بزنی!
شـــایــد به جایی رسیدی... قدم پشت قدم.. قدم به قدم.. می روی و کوچه های نیاوران را با ردپای ـت آشنا می کنی.. می روی و می روی و چشمانت روی زمین است! حتی نمی توانی چشمانت را به آسمـــان بدوزی تا بفهمی مـاه امشب چه نور افشانی میکند..
خنثی بودنی وجودت را فرا گرفته.. خنی تر می شوی با شنیدن صدای خنده هایشان.. خنثی تر می شوی با بوی سیگار هایشان.. و شاید حتی خنثی تر وقتی قدم هایت را تند می کنی تا پشت سر بگذاریشـــان!
این توی ِ خنثی ای که بـــا عظر ِ پیــچ امین الدوله شکسته می شود.. با بوی مست کننده ی پیچ امین الدوله ای که از پارک بی نام و نشان ِ خالی از هر انسانی که رو به رویت است به مشام می رسد و قدم هایت را به سمت خودش تنظیم می کند!
یـــک لحظه با دیدن منظره خشک می شوی و ناخودآگاه به این فکر می افتی که چه به خوردت دادند که اینگونه توهم زدی!
گل های نستــــرن رنگ وارنگ ــش که هر جا روییده اند... پیچک های رُز وحشی اش که درختان و دیوار را فرا گرفته... قد بلند درخــــتـان... با پیچ امین الدوله ای که دور تا دور پارک را پوشانده... هر روز از کنار این بهشت خلوت زمینی می گذشتی و نمی دیدیش؟!
صدای آب ِ فواره هایش را نمی شنیدی؟!
و مـــــاه...
و مــــــاه که امشب به زیبایی نور افشانی می کند...
با تو....
با تو که سرخوشانه و بی خیال با پای ِ ورم کرده و موهای باز و چشم های سـیـاه،
روی چراغ های کف ِ پارک لی لی می کنی... :)
