پــنــجــره های شــیــشــه ای

او شــهــادت بــر گـــرد و خاک نشسته بر پنجـــره می دهد و من،
فـــقــــط در فــکـــر فرو می روم...

بـــی شــک،
مــــی توان آفــــاقی دوردست را زیـــــن پنجره ها دید..!

مـــــی توان افـــکـــار پــریشــان ِ زنـــی را دیــد،
                                    بــــی توجــه به شـــکـــوفه ی ســـرخ رنگ روی ِ تــیـــغ ِ آرمـــیــده بــر دســـتـــانش...

یـــا مــی توان در دود ِ پــــیچــــان ِ سرگردان ِ سیــــــگــــار مردی غـــــــرق شـــُـــد،
                                         کـــــه بـــی هــــدف خـــیــــابان ها را مـــی پیـــمــایــد...

مــــــی توان ژرفـــنـای غـــم ِ دو چشمــــان ِ بی فــروغ ِ دختـــری را درک کرد،
                                                و خود را به نــشـــنـــیدن آن قـــقـــهه های مستانه زَد...

مــــی توان در دور های دور...
بـــالـــش ِ خـــیس ِ سیـــاهی، آمیخته بـه شــــربـــت ِ اشــک،
                          یــــا چــاشــنــی ریمـــل ِ بی دوامی را نــظــاره کرد و
                                                                                    هیچ نگفت...

می توان حتی در بازتاب این پنجره ِ کـثـیـف،
دختـــرکـــی را دید...
                      آرام بــه حــالـــش گریســـــت
                                                و بـــا خــســتگی خُــفــت!