"اشــتباه بود.. اشـــتباه!"
- سه شنبه, ۱ ارديبهشت ۱۳۹۴، ۰۸:۰۱ ب.ظ
- ازش خوشم نمیاد! اصلا گیرم هم خوب باشه.. من ازش خوشم نمیاد!
- دوباره؟! چی در موردش می دونی آنوشا؟!
- در این حد می دونم که تو این یه سال به دلم ننشسته..
- پیش داوری نکن.. قضاوت نکن! تو هیچ چیز نمی دونی.. که چه مشکلاتی توی زندگیش داره.. تو نمی دونی از همه طرف چه قد فشار روشه.. تو نمی دونی! ولی...
- ولی...؟!
دستش را دور چانه اش کشید. در اتاقی بدون پنجره به نقطه ای در دوردست ها خیره بود.
تکرار کردم:
-ولـی؟!
کــلــماتش با قدرت به ذهن ضربه می زد! شاید تاثیر صدایش بود، شاید تاثیر وجودش، شایـد هم حقیقت میان آن کلمات بود و اندوه وسیع میانش..!
- مـن می دونم!
- پوووف.. داری از خودت در میاری اینارو ..! اون از قشر مرفه بی درده جامعس.. هه.. فشار؟ چرا فکر می کنی همه یه مشکلی دارن؟! اون خوشبخته! حقوق ِ عالی، وضع ِ مالی عالی! شریک ِ زندگی ِ عالی...!
روی چشــمــی که کنار دفترم می کشیدم خط زدم. نگاه ِ غمگینی داشت.. مثل نگاه او! سنگینی ِ نگاهش را روی بند بند ِ وجودم حس می کردم.. نگاهی حاکی از غم.. نگاهی سرشار از دانستن.. دانش، حقیقت.. هیچ گاه شیرین نبوده! می دانست.. خیلی می دانست..!
- می بــینی..
و رفت..! و من دوباره علامت سوالی حیران در حال تلو تلو خوردن در سیاهی افکارم.. چه چیزی را باید می دیدم؟ او را؟
سرم ر از روی دفتر ِ خط خطی بالا آوردم و شوکه بر جای ماندم!
گریه می کرد.. توضیح می داد..
چشــمان سرخــش، اولین مهره از دومینو های حقیقت بودند..
قطعات پازل، یکی یکی می رفتند بر جای خودشان..! خاطرات یکی یکی به هم مرتبط می شدند!
فــاجعه ای از روی بچه بازی.. ناراحتی اش.. احتمال پاشیدگی..!
بــغــض کردم...!
لعنتی.. نباید.. نباید.. آنگونه می کردم! حتی در افکارم!
لعنتی..
و حال.. شوک بعدی..!
درمـــان نــاپذیر است..!
آخرین دومینو افـــتاد!
احتمالا در گلوی من..
